GÜNÜN BİLMECESİ: BU KAREDE NE GÖRÜYORSUNUZ… DOMBRA MI… BELLA CIAO MU
Hayat bana çok hoş bir sanat öğretti…
“Abartmak…”
Bazen hislerimi anlatabilmenin en hoş ve tesirli aracı, lisanı oluyor abartmak…
Duygusal kifayetsizliğimin tek ilacı bu…
“Seviyorum” demek asla yetmiyor, “Geberiyorum, ölüyorum” demem lazım kendimi anlatabilmem için.
Bu fotoğrafa bakarken de işte bu türlü bir ruh halindeyim…
KARANLIK GÖKYÜZÜNDE BİR AVUÇ KİRLENMEMİŞ GÖKYÜZÜ
Kadın Ulusal Grubumuz evvelki akşam ABD’nin Teksas eyaletinde, Arlington kentinde ABD ve Çin üzere iki muhteşem devleti yenerek birinci oldu.
Bu karanlıklar içinde özlediğimiz bir avuç kirlenmemiş gökyüzünü gördük onların sayesinde.
Bu gördüğünüz kare ise , bu şampiyonanın Haziran’da Antalya’da oynanan ayağında çekildi.
Hayatım boyunca gördüğüm en hoş spor fotoğrafı bu…
O nedenle anlatmak, coşkuyla, abartarak anlatmak istiyorum.
TANRININ ELİ İNSAN VÜCUDUNA, SPORUNKİ İSE AKLINA DEĞİNCE
Ne görüyoruz bu fotoğrafta…
İnsan vücudunun harikalığını görüyoruz…
Tanrı’nın yarattığı bu vücut, insan aklı, azmi, disiplini ve sporla biraraya gelince bu harikalığın nasıl ülkü estetiğe dönüşebileceğini anlatıyor.
Önümüzde harika bir dans var…
Bir de, insan vücudunun, konsantrasyon ve spor tekniği ile birleşince, nasıl harika bir koreografi ortaya çıkardığını görüyoruz.
Sanki Tanrı’nın eli, bir koreografın eli haline gelmiş ve önümüze Bolşoy’dan, Marinski’den çıkmış büyüleyici bir dansı getirmiş.
OLİMPİYAT RUHUNUN HALKALARI BAYANA VE ERKEĞE NE DİYOR
Başka ne görüyoruz…
Olimpiyat ruhunun halkalarını…
“Citius-Altius-Fortius…”
Daha hızlı-Daha yüksek-Daha güçlü…”
Gözünü daha üst yükselmeye, Daha süratli koşmaya, Daha güçlü olmaya dikmiş bir bayanın vücudu var önümüzde…
Bu vücut, bu azim, bu motivasyonun üzerinde Ayyıldızı görünce, o bileşim hepimizin ruhunda en az Olimpiyat gayeleri kadar güçlü bir manaya bürünüyor.
GREGOR SAMSA IZDIRABI ÇEKEN BAYANIN SMAÇI
Evine kapanmaya zorlanan, aşağılanan, iş yerinde, toplumsal hayatta daima geri plana itilmeye çalışılan, ezilmeye mahkum edilen, tecavüz edilen, taciz edilen…
Bütün bunlarla ezilemeyince de, öldürülen bir bayanın “Ben işte varım ve buradayım” çığlığını işitmiyor musunuz bu karede…
Biat ve yandaşlığın çizdiği bir vasatlık coğrafyasında, milyonlarca bayanın her sabah yatağından, sırtındaki kabuğu yaralı bir Gregor Samsa üzere ızdıraplarla, düşkırıklıkları ile uyandığı bir dünyada yükseklere fırlamış bu bayanın smacı, yıldırım topu haline geliyor ve zalim ve hödük erkek dünyasının başında patlıyor.
Tıpkı Cannes’da dünyanın dev oyuncuları ortasında en âlâ oyuncu mükafatını alan sanatkarımız Merve Dizdar üzere o da size “Bu bayanlar epeyce bize kimse diz çöktürtemez” hissini vermiyor mu size de…
Söyleyin, haksız mıyım bu fotoğrafı, hayatta en yeterli bildiğim söz biçimi olan abartma sanatı ile anlatmakta…
Çoğumuzun üzerine çökmüş vasatlığın lisanıyla, normaliyle bunu anlatmak mümkün mü sizce…
“YÜZ KIVILCIM” DENEN KASABADA DOĞAN, 12 YAŞINDAKİ KIZ ÇOCUĞU
Şimdi gelelim bu harika fotoğrafta görünen ve görünmeyen kadınlara…
Yukarı gerçek fırlamış, adeta uçarak topa vurmaya hazırlanan atletimizin ismi Melisa Vargas…
Şampiyonanın “En Kıymetli Oyuncusu” seçildi.
16 Ekim 1999’da Küba’nın Cienfuegos kentinde doğdu.
Küba’nın güney kıyısındaki birebir ismi taşıyan eyaletin başşehri.
Ama başşehir dediğime bakmayın, nüfusu 164 bin olan orta uzunluk bir Anadolu kasabası gibi…
Şehrin isminin manası “Yüz Ateş” demek.
Siz ona “Yüz kıvılcım” da diyebilirsiniz.
BU KIZ BANA 102 YAŞINDAKİ EDGAR MORIN’İ HATIRLATTI
Oniki yaşında voleybol oynamaya başladı.
19 yaşında ise Fenerbahçe’ye geldi.
Anlayacağınız, o bugün Türkiye Ulusal Kadrosunun göçmen bir oyuncusu…
Fransa’nın bu yıl 102 yaşına basan büyük düşünürü Edgar Morin, 1980’li yıllarda şöyle bir şey demişti:
“Gerçek medeniyetler fakat kozmopolit toplumlarda mümkündür…”
Ben de diyorum ki;
“Gerçek büyük ulusal gruplar fakat kozmopolit yapılarda mümkündür…”
Geliyorum bu fotoğrafı gözümde bu kadar kıymetli kılan asıl güce…
GELİYORUM İKİNCİ KAREDE GÖRDÜĞÜMÜZ KADINLARA
Melissa Vargas’ın bu şahane smacının yanına ikinci şahane fotoğrafı koyuyorum artık.
Voleybol bir kadro sporudur.
Takımdaşlığın, futboldan çok daha güçlü, egoların ise, iki adım geri çekilmek zorunda olduğu bir spordur voleybol.
Peki nedir öyleyse beşinci defa Milletler Ligi finallerine kadar yükselme başarısı gösteren bayan voleybol grubumuzun sırrı?
Sadece bir bayan değil şüphesiz.
Kaptanımız Eda Fazilet, Ebrar Karakurt, Zehra Güneş ve bütün öteki oyuncularımız…
İşte bütün bu isimler yanyana gelince Ulusal Kadromuzu başarılı kılan en büyük gücün sırrını da açıklıyor.
Çeşitlilik ve farklılık…
Ve sahip oldukları farklılıkları savunmak için geliştirdikleri özgüven…
ZAFER KUTLAMASINDAKİ MÜZİK VE DANSI GÖDÜNÜZ MÜ
Takımızın Koç’u İtalyan…
Oyuncularımız, her biri sahip olduğu farklılığın şuurunda olan ve farklılıklarını aslanlar üzere savunan bayanlar.
O fark ve çeşitlilikleri ile oynuyorlar alanda.
Sonra da o kusursuz görüntüde gördüğümüz üzere Türkçe oyun havasıyla, omuz omuza dans ediyor, kutluyorlar zaferi…
Onlar söylerken o Türkçe müzik kulağımıza Bella Ciao üzere geliyor…
MİLLİ…. FAKAT YERLİ DEĞİL DOMBRA DEĞİL BELLA CIAO
Bayanlar Baylar…
Bakmayın son yıllarda başlarımıza zorla yerleştirilen o “Milli ve yerli” laflarına…
Boş bir slogandır o…
Bu kadroda ulusallık var lakin yerlilik yok…
Daha doğrusu bize “Yerli” diye yutturulmaya çalışılan vasatlıklar yok.
Dombranın yeknesaklığı değil; bu ülkeye aşık güçlü bireylerin, farklı karakterlerin sağlam yoldaşlığın ve takımdaşlığın harmonisi getirdi bu zaferi…
O yüzden kulağımıza “Bella Ciao” üzere geliyor bu şahane oyun havası…
O yüzden yerliymiş değilmiş hiç kıymeti yok.
O şahane gecede şu bölünmüş ülkenin bütün yüreklerini birleştirdi ya…
Bu iki fotoğraf işte o mucizeyi anlatıyor.