Gazeteci Fatih Altaylı Habertürk’ten ayrıldığını açıkladı.
Son yazısını paylaşan Altaylı, “Bu Habertürk sayfalarında okuyacağınız son yazım. Kim bilir tahminen de, gecikmiş bir son yazı. 2005 yılında, Hürriyet’ten ayrıldığımda bana kucak açan Ciner Kümesi’nde 18. yılım olmuş hiç çaktırmadan” sözlerini kullandı.
Fatih Altaylı yazısında, “Bundan bu türlü, medyada kimseye işveren diyecek gücüm takatim yok. Hürmet duyacağım o denli birini de zati göremiyorum” diye yazdı.
Altaylı’nın akşam saatlerinde yayımladığı yazısı şöyle:
Gerçekten hesabını tutmadım, bilmiyorum bu kaçıncı.
Veda…
Evet, veda.
Cumhuriyet, Gelişim Yayınları, Kelam, Nokta, Erkekçe, Gelişim Spor, Güneş, Günaydın, Hürriyet, Sabah, Show TV, Cine 5, Kanal D, ATV, Kanal 1, radyolar… Tahminen kimilerini hatırlamıyorum bile. Zirvem attığında, gerek gördüğümde bırakıp çıktığım yerler…
Çoook, neredeyse medyanın yakın tarihi.
Şimdi de Habertürk mazime gömülüyor.
Bu Habertürk sayfalarında okuyacağınız son yazım.
Kim bilir tahminen de, gecikmiş bir son yazı.
2005 yılında, Hürriyet’ten ayrıldığımda bana kucak açan Ciner Kümesi’nde 18. yılım olmuş hiç çaktırmadan.
Yaşlandıkça hayat süratli akıyor, vallahi hiç anlamadım nasıl geçti.
Sabah Gazetesi ile başlamıştık.
Sevgili Turgay Ciner ile ofisinde otururken, Sabah’a gelmemi teklif ettiğinde, tek bir talebim olmuştu, “Sadece muharrir olurum. Yöneticilik falan istemeyecekseniz gelirim” demiştim.
El sıkışıp başladık.
Üç ay sonra “Gazetenin başına geç” dedi.
Güldüm.
İki ay sonra, tam bir yılbaşı günü meskende konuklarımı ağırlamaya hazırlanırken telefonum çaldı, “Hemen gel” dedi.
Gittim.
“Yarın gazetenin başına geçiyorsun” dedi.
“Yarın ailemle tatile gidiyorum. Geçemem. İstersen kov ancak kızıma ve eşime verdiğim kelamdan dönemem. Bende aile işten önemlidir” dedim.
Güldü.
“Yayın Direktörü olarak tatile git” dedi.
Kıramadım.
Kabul ettim.
“Yöneticilik yapmam” sözümden birlikte dönmüştük.
Kısa müddette, beraberce Sabah’ı Türkiye’nin en faal gazetesi yaptık.
Hürriyet’teki yakın dostlarım da gelmişti yanıma.
Hafta sonları 1 milyon, hafta içi 500 binli tirajlara ulaştık.
Sabah aktiflikte tarihinde birinci kez en büyük rakibi Hürriyet’i geçti BİAK bilgilerinde.
Daha sonra TMSF gazeteye el koydu.
Dava sürecini bekledim, hukuksuz olduğuna inandığım bu süreçte ısrar edileceğini ve gazetenin geri verilmeyeceğini gördüğüm anda bırakıp çıktım Sabah’tan.
Turgay Ciner, yenilgiyi, hele hele haksız yenilgiyi kabul eden biri değildi.
Düşürüldüğü yerden kalkmak istiyordu medyada.
“Yenisini kurarım” dedi.
Kurduk.
Önce Habertürk televizyonu Kenan Tekdağ’ın idaresinde hayata geçti.
Ardından benim idaremde gazete 2009 yılında yayın hayatına başladı. Hiç görülmemiş, eşsiz, eşsiz bir gazete olarak.
Herkesin “Tutmaz” dediği gazete bir anda Türkiye’nin en çok satan iki gazetesinden biri ve tartışmasız en aktif gazetesi oldu.
Sonrası malum.
2014 yılında yayın direktörlüğünü bıraktım, kümedeki idari yetkilerimin tümünden arınıp müellif olarak devam ettim.
Ve alışılmış televizyon programlarına da.
Medya Küme Lideri Sevgili Kenan Tekdağ, tabir caizse bana katlandı.
Aslında tam zıt karakterlerdik.
Ben ne kadar “Deli dolu” isem o, o kadar “Temkinli” idi.
Aslında düzgün bir istikrardı.
Gün geldi “Bilim programı yapacağım” diye tutturdum.
Reyting alır almaz demeden “Ne istersen” dedi, sağolsun.
Yaptık, Türkiye’nin en kült ve bana nazaran en gerçek muhalif programlarından biri çıktı ortaya. “Olmaz” dese yapamazdım, açık.
Geçen perşembeye kadar 15 yıldır aralıksız sürdürdük.
Yazılarıma da kısa bir periyot dışında aralıksız devam ettim.
Açık söyleyeyim, gerek Turgay Beyefendi, gerek Kenan Beyefendi bana “Katlandılar”.
Bilmiyor muydum benim yazılarım, programlarım yüzünden nelere göğüs gerip, neler çektiklerini.
Zaten artık bağımız bir dostluk alakası idi.
Turgay Ciner bana nazaran Türkiye’de eşi gibisi olmayan bir vizyona sahip, çok farklı bir işadamı idi.
Muhtemelen Vehbi Koç’tan sonra bu ülkenin gördüğü en vizyoner işadamı. Bir işadamında nadir rastlanan entelektüel birikimi, deneyimlerini paylaşmaktaki cömertliği, çok az beşerde gördüğüm gustosu ile ile bir prensibimi ayaklar altına aldım. İşverenlerle asla yakın olmazdım, Turgay Beyefendi ile bunu beceremedim.
Dostum, arkadaşım olmuştu. Bir gün tartışmadık, bir gün arbede etmedik.
Birbirimize hürmette bir gün kusur eylemedik.
Türk medyası, gazetecilik çökerken, Allah var benim ayakta durmama, hatta gazeteci olarak yine ayağa kalkmama takviye oldu.
Muhtemelen bedelini de ödedi.
Ve Türkiye yeni bir dönemece girerken, dost dediğim birine daha fazla kaygı olmamam gerek herhalde.
Benim özgürlüğüm, onun yükü olmamalı.
Bu yüzden de aslında bir müddettir başımda olan bir şeyi hayata geçirmenin vakti geldiğine inandım.
Ve dün 15 yıldır çok yakın çalıştığım ve güvendiğim Sevgili Kenan Tekdağ’la konuştuk.
Yolları ayırmaya karar verdik.
Sağolsun, bütün deneyimi ile bu işi güzelce halettik. Teşekkür ediyorum.
Doğrusunu isterseniz bu kararı Turgay Ciner ile konuşmadan hayata geçirmek istedim.
Çünkü konuştuğumda “Gitme” dese kalmak zorunda kalırdım.
Kabul etse “Niye gitme demedi” diye tahminen de kırılırdım, beşerim.
Grupta en güzel anlaştığım yöneticilerin başında gelen Didem Ciner’e bile her şey bittikten sonra haber verdim.
Ciner ailesine 18 yıllık her şeye karşın keyifli ve öğretici seyahat için hakikaten teşekkür ediyorum.
Sonuçta bugün Habertürk’e veda ediyorum.
Türkiye’nin, Türkiye’de medyanın en güç periyodunun 18 yılını birlikte yaşadık.
Başka hiç kimse ile bu kadar uzun müddetli bir beraberliği, hele hele bu periyotta asla beceremezdim, beceremezdik.
Bazen aşk biter ya, bittiğini bilmek, anlamak, uzatmamak, sıkmamak lazım.
Yarın artık yokum.
Ne yapacağımı bilmiyorum şimdi.
Belki uzun, tahminen kısa bir tatil.
40 yıldır yazmak dışında bir iş yapmadım.
Muhtemeldir ki, kendi köşemde, kendi halimde bir şeyler müellifim.
Sonrası?
Vallahi bilmiyorum.
Boş duranı Allah sevmez derler.
Ben de sevmem.
Duramam, merhum anneannemin deyişiyle kurtluyumdur.
Rahat batar herhalde.
Batarsa esasen haberiniz olur.
Bu ortada şunu da söylemeden bitirmem mümkün değil.
Habertürk’ü birlikte kurduğum tüm çalışma arkadaşlarıma, medyadaki sayıları giderek azalan pırlanta üzere gazetecilere lakin bilhassa ve bilhassa birlikte çalışmaktan büyük keyif aldığım ve kardeşim üzere gördüğüm birkaç çalışma arkadaşıma teşekkür ediyorum. Onlar kendini bilir.
Arkamda bıraktığım tüm genç arkadaşlarıma da minnettarım, bu denli yıldır benim üzere “Huylu” bir adama “Abi” dedikleri için.
Sizlere de beni daima okuduğunuz, hiç yalnız hissettirmediğiniz, bazen kızsanız da güvenmeye devam ettiğiniz, benden vazgeçmediğiniz, varlığınızla gösterdiğiniz güç ve dayanak için büyük bir teşekkür borçluyum. Lakin ben de Habertürk’le ilgili olumlu ya da olumsuz her şeyi benden bilmenize göğüs gerdim, onu da unutmayın:)
Ama artık yokum.
Hoşçakalın…
Görüşmek üzere.
NOT: Bundan bu türlü, medyada kimseye işveren diyecek gücüm takatim yok. Hürmet duyacağım o denli birini de esasen göremiyorum. Fakat bir mühlet sonra yazılarıma fatihaltayli.com.tr adresinden devam etmeyi planlıyorum. Sonrasına bakarız.