Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Gülistan Sarkut, 1985 yılında Aksaray’ın Ortaköy ilçesi Balcı kasabasında doğdu. 7 yaşındayken babasının yurt dışına gitmesi ve periyot devir bağlantısı kesmesi onun hiç de kolay olmayan bir çocukluk geçirmesine neden oldu. Annesinin özel bir hastanede paklık vazifelisi olarak işe başlamasıyla birlikte Gülistan, hem kendine hem kendinden 7 yaş küçük kardeşine bakmaya başladı. Yaşadığı tüm zorluklara karşın çok başarılı bir çocuktu. Okumayı ve ders çalışmayı çok seviyor, bunu da lise birincilikleriyle taçlandırıyordu. O denli ki Konya’da imtihanlarda yaptığı dereceler, dershanelere daima burslu gitmesini sağlıyordu. Gülistan’ın tek bir hayali vardı. O da Hacettepe Üniversitesi’nde tıp okuyup cerrah olmaktı. Fakat üniversite imtihanından 6 ay evvel yaşadığı acı kayıp hayatının bir anda büsbütün değişmesine neden oldu.
“Annem, ben 17 yaşımdayken göğüs kanserinden vefat etti. Babamla annem vefat ettiği periyotta irtibatımız yoktu. Koskoca Konya’da 10 yaşındaki erkek kardeşimle yapayalnız kaldık. Tam da o devir eşim Gökhan’la tanıştım. Liseyi bitirip 2005 yılında evlendim. Okumadığıma pişman değildim. Zira eşimle çok uygun anlaşıyorduk, kardeşime de sahip çıkmıştı. Onu okutup üniversiteli yaptık. O sırada birinci çocuğum Can Berk dünyaya geldi. Kardeşimin sorumluluğu üzerimden kalkmıştı. Onu okutmanın verdiği gururla yükümün hafiflediğini düşünüyordum. Hayata farklı bir pencereden bakmaya çalışıyordum. Sonrasında ikinci oğlum Berat Kaan dünyaya geldi.”
KÜÇÜK OĞLUNA OTİZM TEŞHİSİ KONDU
Gülistan, ikinci çocuğunun dünyaya gelmesiyle birlikte çok memnun olmuştu lakin içinde garip bir his vardı. Şimdi iki aylık olan Berat Kaan ile ilgili aksi giden şeyler vardı. Hissediyordu fakat tam olarak anlamlandıramıyordu. Bunun ismine da annelik içgüdüsü deniyordu. Herkes çok uslu bir oğlunun olduğunu, onun birtakım durumları abarttığını söylüyordu lakin kısa bir müddet sonra Berat Kaan’ın hareketleri daha da farklılaşmaya başladı. İçine kapanan oğlu artık oğlu oyun oynamıyor, ismini seslenince dönüp bakmıyor, göz teması kurmuyordu. Genç bayan, çabucak oğlunu çocuk psikiyatrisine götürdü. Oğluna otizm teşhisi konulmasıyla birlikte de bir anda dünyası karardı. Otizmin ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Lakin kısa bir mühlet sonra bu durumu reddetmenin yalnızca süreci uzattığını ve tedaviyi engellediğini anladı. Evvel Konya ve Ankara’da otizmle ilgili birçok seminere katıldı. Otizmle ilgili bulabildiği tüm kitapları okudu. Tek sıkıntısı, yüzde 87 yani ağır engelli raporu olan oğlunu hayata bağlamak ve onu olağan insanların düzeyine getirebilmekti. Oğlunun kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmesi için kendini ona adadı. Rehabilitasyon merkezlerinde saatlerce ayakta, kapının dışında verilen eğitimi izleyip dinleyip öğrenerek oğluna uyguluyordu.
BİR OĞLU OTİZMLİ, BİR OĞLU ÜSTÜN ZEKALIYDI
Gülistan’ın büyük oğlu Can Berk; çok zeki, ağırbaşlı, anlayışlı bir çocuktu. Lakin engelli bir kardeşi olduğu için ister istemez biraz art planda kalıyordu. Zira Gülistan yalnızca küçük oğluyla ilgileniyor ve yalnızca çocuklu ailelere oturmaya gidiyordu. Oyunlar kuruyor, otizmli oğlunun nasıl sosyalleşebileceği hakkında şahsen yol gösteriyordu. Onun için annesiz kalmanın verdiği yalnızlık hissinin yerini büsbütün evladının mahzurunun varlığı almıştı. Oğlunun bu durumu yaşadığı tüm acılarının üstüne çıkmış, onun geleceği hakkındaki korkular hayatının merkezine yerleşmişti.
Erken teşhis, ağır eğitim derken Gülistan’ın emekleri meyvesini vermeye başladı. Zira otizmli oğlu Berat Kaan konuşmaya başladığı üzere verilen komutları da artık algılıyordu. Bu süreçte Gülistan’ın büyük oğlu farklı bir zekâsının olmasından ötürü okulda öğretmeninin dikkatini çekti. Öğretmen aileyi psikiyatriye gitmelerini tavsiye etti. Gülistan’da artık otizmli oğlunun da toparlanmasının verdiği rahatlıkla büyük oğlu Can Berkle ilgilenmeye başladı. Psikiyatrist Gülistan’a ‘Can Berk’in 7 yaşındayken IQ’sunun 135 olduğundan, âlâ bir eğitimle Türkiye’deki sayılı bilim insanlarından biri olabileceğinden onun hoş bir eğitim almasından bahsetti. Artık Gülistan’ın tüm hayalleri, tahminen de akademik olarak eğitimini yarıda bırakmanın verdiği hisle Can Berk’e yöneldi.
BÜYÜK OĞLUNA OTOMOBİL ÇARPTI
Ancak küçük oğlunun doğum günü olan 4 Ağustos 2014 yılının onun hayatında yaşayacağı en acı günlerden biri olacağından habersizdi. Gülistan, o günü şöyle anlatıyor: “Berat Kaan’ın doğum gününü kutlamak için hazırlandık ve babaannemize gitmek üzere konuttan çıktık. Konutumuz Konya’nın en işlek caddelinden olan Ahmet Özcan Caddesi üzerindeydi. Bir elimde çanta, öteki elimle de Berat Kaan’ın elinden tutuyordum. Karşıdan karşıya geçerken Can Berk 8 yaşındaydı ve benim komutumu beklemeden bir anda yola fırladı. Yoldan gelen bir araba durdu lakin onun yanından gelen pick up’ın sahibi fren yapma gereği bile duymadı. Aslında çarptıktan 100 metre sonra durdu. Ölmek isteyip de ölemediğim, bir annenin bulunabileceği en çaresiz anlarından birini yaşadım.”
40 GÜN AĞIR BAKIMDA, 2 AY SERVİSTE KALDI
Gülistan’ın büyük oğlu Can Berk, başından akan kanlarla yolun ortasında öylece yatıyordu. Gülistan, ‘Yardım edin, ambulans çağırın’ diye sağa sola koşuşturuyor, ne yapacağını bilemez vaziyette dolanıyor, bir taraftan da 8 yaşındaki küçücük vücuduyla kanlar içinde yatan oğlunu izliyordu. Etraftan beşerler toplanmaya başladı ki çabucak Gülistan’ın 20-30 metre ileriden yaz tatili için yanlarına çalışmaya gelen kardeşi geldi. İnsanları görünce kaldırıma oturan Gülistan’a kardeşi, “Abla yaşıyor, nefes alıyor” diye bağırdı. Bu cümleyi duyar duymaz, “Ya Rabbi sen kuru toprağa, kısımlara can verensin. Evladıma şifa ver, onu ayağa kaldır” diye dua etmeye başladı. 40 gün ağır bakımda, 2 ay serviste kalan Can Berk’in bedeninde çizik dahi yoktu lakin başının sol tarafındaki 12 santimlik alan parçalanmıştı. Parçalanan kemikler beyne de battığı için temizleyebilmek hedefiyle beynin bir kısmı da alındı. Bu nedenle oğlunun durumu hastaneden çıktığında yenidoğan bebekten bile daha berbattı.
8 BEYİN AMELİYATI SONRASI AYAĞA KALKTI
Kafasını tutamıyor, gözlerini denetim edemiyor, yutkunma refleksi gittiği için de burnundan hortumla besleniyordu. Hastaneden çıktığında ise sol kafatasının büyük bir kısmı yoktu. Gülistan ve ailesine, “Çocuğunuz bir daha asla yürüyemeyecek, konuşamayacak, ömür uzunluğu yatağa bağımlı kalacak, sıkıntı bir yol sizi bekliyor” denildi. Ancak 3 uzun fizik tedavi ve geçirdiği 8 beyin ameliyatıyla Can Berk ayağa kalktı. Her vakit fizyoterapist çağıracak maddi güçleri olmadığı için Gülistan, bu süreçte fizik tedavi yaptırmayı ve konuşma terapisi öğrendi. Gülistan kendini bu sefer de Can Berk’e adadı. Onun ayağa kalkması, tekrar anne demesi için canını bile feda ederdi. Bu uğraşları da meyvesini verdi. Oğlu ayağa kalktı, aksayarak da olsa yürümeye ve kendini söz edecek kadar konuşmaya başladı. Sonrasında Gülistan’ın üçüncü oğlu Yiğit İbrahim dünyaya geldi. Ağabeyine arkadaş ve uğraş oldu. Can Berk de ailesinin sevgisiyle tekrar hayata bağlandı.
‘ÇARPAN KİŞİ 3 AVUKAT TUTTU’
Gülistan ve ailesi oğullarını yaşatıp hayata bağlama gayreti verirken, oğluna çarpan kişinin 3 tane avukat tutup bu durumdan ceza almadığını öğrendi. Aile olarak bu işlerle ilgilenebilecek, peşine düşebilecek durumda değillerdi lakin 8 yaşında bir çocuğa çarpan birinin vicdani olarak bunu kaldıramayacağını ve yardım edeceğini düşündüler. Kaza ve bahta inandıkları için çarpan adama kızmıyorlardı lakin maddi ve manevi olarak yanlarında olmalarını istiyorlardı. Lakin aldıkları karşılık, “Umurumda değil, cezai bir sorumluluğum yok. Yüzde 100 oğlunuz suçlu” oldu.
“Eşimle biz şoke olduk. Hukuk çabamız cezai olarak sekteye uğrasa da özel hukuk istikametinden tazminat davası açıp, en azından kıymetli tedavi sürecinde bize maddi bir destek olsun istedik. Fakat başvurduğumuz avukatlar iş bilmez çıktı ve dava sürecimiz tıkandı. Bu süreçte avukatın bir tanesi bile bize, ‘Karşı tarafın sigortasına başvuralım’ demedi. 2 avukat değiştirdik ancak sonuç alamadık. Sonra kime başvurduysak davanın geri dönmeyeceğini, bu süreçte çok fazla türel yanlışlar yapıldığını söyledi. En son başvurduğumuz avukatımız davayı tekrar lehimize çevirdi. Lakin ortadan yıllar geçti, para pul oldu, konutumuzu otomobilimizi satıp sıfıra çıktık. Oğlumun sıhhati, çocukluğu, hayalleri her şeyimiz gitti. Yerine koyabildiğimiz tek uygun şey 2 1 konut ve hukuk fakültesini kazanıp birincilikle bitirmek oldu.”
35 YAŞINDA ÜNİVERSİTEYE BAŞLADI
Bu süreçte Gülistan’ın hukuk okuma serüveni ise küçük bir tesadüf ve birikmiş çaresizliğinin birleşmesiyle oldu. Gülistan, eşi Gökhan’la hastanede oğlunun başında sırayla nöbetleşe kalıyordu. 2019 yılında bir gece Temel Yeterlilik Testi (TYT) sorularını merak edip çözmeye başladı. Kendini denemek istiyordu. 80 net yaptı. Bu duruma kendi bile inanamıyordu. Sonraki gün söylediği eşi, çok keyifli oldu ve “Üniversite okusana, bak hem artık Can da ayağa kalktı. Tek başıma maddi olarak yetişemiyorum, bana dayanak olursun. Ayrıyeten avukatlardan neler çektik, ülkenin senin üzere zeki ve adaletli hukukçulara gereksinimi var’ dedi. Gülistan, “35 yaşına gelmiş, kendimi ikisi engelli olmak üzerine çocuklarıma adamış bir bayanım, nasıl okuyayım” diye düşünse de eşi bu süreçte destekçisi olmaya devam etti. Çocuklarıyla konuştu, onların da onayını aldıktan sonra şimdi 2 yaşında olan oğluna karşın büyük oğlunun yaşadığı haksızlıkla savaşmak artık onun için bir borçtu. Gülistan, Karatay Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni kazanarak bu uğraşta vicdanını rahatlatacak en güçlü silahını elde etti. Zira Gülistan, bir işe baş koyduysa o yolda elinden gelenin en güzelini yapmak için uğraş ederdi. Bir de bu duyguya annelik içgüdüsü de eklenince muvaffakiyet artık onun için kaçınılmaz olurdu. Natürel ki bu süreçte yalnız değildi. Eşi ve çocuklarının gösterdiği fedakârlık ve takviye olmasa elbette bu yolu böylesine muvaffakiyetle tamamlayamazdı.
HUKUK FAKÜLTESİNİ BİRİNCİLİKLE BİTİRDİ
Gülistan, amacına ulaşmak için gece gündüz çalıştı. Ne dışarı çıktı, ne bir arkadaşıyla buluştu, ne de televizyon izledi. Toplumsallaştığı tek alan okulda arkadaşları ve meskende ailesiydi. Bu yaptığı fedakarlıklar onu olumsuz etkilemediği üzere bilakis her yıl elde ettiği okul derecesi, onun azimle ilerlemesini sağladı. Tıpkı vakitte hukuk alanındaki gelişmeleri yakından takip etmek ve daima kendini geliştirmek de muvaffakiyetinde rol oynadı. Sonuçta istediği ve hedeflediği üzere oldu. Gülistan hukuk fakültesini birincilikle bitirdi.
‘BİR AVUKATIN YANINDA STAJ YAPIYORUM’
Gülistan, hâkim olmayı çok istiyordu. Ancak 39 yaşını doldurduğu için direkt hakimlik sınavıyla atanamıyordu. Mecburen 3 yıl etkin avukatlık yapması gerektiğini söyleyen Gülistan, “Herkes için adaletin tecelli etmesini istiyorum. Bilhassa çocuk haklarını korumak, engellilerin hukuksal problemlerinin tahlil sürecinde yanlarında olmak benim için çok değerli. Oğlum üzere mağdur olanların seslerini duyurmak, bir nebze de olsa yanlarında durup türel süreçlerinde dayanak olmak, savunmak ve haklarına kavuşmalarını sağlamak istiyorum. Zira iş bilmeyen, para için umut tacirliği yapan avukatlara denk gelip hak kaybına uğradığımız için bu alanda insanlara yararım olsun istiyorum. Eylül ayında yapılan ve yeni getirilen hukuk mesleklerine giriş imtihanını kazandım. Avukatlık stajımı başlattım. Faal olarak bir avukatın yanında staj yapıyorum. Ayrıca okulu birincilikle bitirdiğim için kendi okulumda burslu olarak yüksek lisansa devam ediyorum. İngilizce temelim de çok düzgün olduğu için yüksek lisansın akabinde lisan imtihanını geçip doktora yapmayı planlıyorum” diyerek kelamlarını şöyle noktaladı:
“Bu sürecin bana en büyük katkısı, adalet sisteminin işleyişini yahut işlemeyişini öğrenmem oldu. Daha şuurlu bir vatandaş oldum. Hayata bakış açım değişti. Yaşadıklarım bana, ne kadar emek verirsen o kadar karşılığını alabildiğini gösterdi. Bazen hayatımız gecenin kör karanlığına dönüşüyor fakat asla güneş doğmayacak, bir daha bu çukurdan çıkamayacağım zannetmeyin. ‘Düştüm, artık yolun sonu’ dediğiniz an, aslında hayatınızda yine farklı bir sayfanın açıldığı an oluyor. Ve o sayfaları doldurmak sizin elinizde. İster uğraşın ve o imkânsızlıkta hoş şeyler için umut ederek çabalayın, isterseniz yolun sonuna geldim diyerek o sayfanın daima gecenin kör karanlığında mahkûm edilmesini izleyin. Biz ailecek çabalamayı tercih ettik. Ben de oğlum da istemezdi bu türlü bir hayatı lakin hâlâ görebileceğimiz hoş günlerin umuduyla çabalıyoruz. Zorluklar karşısında yılmadan uğraş etmek, ister istemez insanı daha güçlü kılıyor. Manileri aşmak için kendinize itimadın ve inanın. Hiçbir mani aşılmaz değil. Ya formülünü bilmiyorsundur ya da şimdi vakti değildir. Yalnızca umutla ve uğraşla yaşamaya devam edin.”